Πέρασα από την πρεσβεία του Ισημερινού το βράδυ της 11ης Απριλίου 2019, όταν συνελήφθη ο Julian Assange. Αυτό το κείμενο δεν είναι ούτε δημοσιογρφία, ούτε δρόμου ούτε κανενός άλλου είδους. Είναι μία ιστορία.
Έφτασα έξω από την πρεσβεία κατά τις δέκα το βράδυ. Βρήκα εκεί 3-4 ακτιβιστές και 5-6 δημοσιογράφους. Προσπερνάω τους δεύτερους και πλησιάζω τους πρώτους. «Περίμενα να έχει πιο πολύ κόσμο», τους λέω. «Και πολλοί είμαστε, δεν γίνεται και τίποτα. Είμαστε εδώ από νωρίς. Πριν είχε περισσότερο κόσμο». Δε με ρώτησαν γιατί ήρθα τόσο αργά, αλλά αν ρωτούσαν, θα τους έλεγα ότι είναι γενικά καλό να πηγαίνεις εκεί όπου γράφεται η ιστορία, αλλά με μία μικρή καθυστέρηση.
Αρχίζω να παρατηρώ τα διάφορα αντικείμενα στα κάγκελα και στο πεζοδρόμιο μπροστά από την είσοδο της πρεσβείας. Πλακάτ, τρικάκια, banners, βιβλία. Το σύνθημα του κεντρικού πανό ακούγεται λίγο ειρωνικό: «Η αλήθεια θα σε απελευθερώσει». Θα συμφωνήσω περισσότερο τον/την σύντροφο/ισσα που γράφει: «Νομίζω ότι η τύχη τύχη του Assange βρίσκεται στην διεθνή αλληλεγγύη».
Εγώ το είπα ότι δεν είμαι δημοσιογράφος
Πλησιάζω πάλι τους ακτιβιστές. Έχουν μείνει μόνο δύο τώρα, ένας Άγγλος και ένας πολύ ψηλός Καναδός. «Ξέρετε που είναι?» «Όχι», απαντάει ο Καναδός. Μου λέει διάφορα πιθανά μέρη, φυλακές και κέντρα κράτησης, αλλά δεν αναγνωρίζω ταονόματα. «Πάντως το κράτος κινείται γρήγορα όταν είναι για κάτι τέτοια» λέει ο Άγγλος.
Με ρωτάνε αν είμαι ακτιβιστής. Φουσκώνοντας λίγο την πραγματικότητα, τους λέω ότι συμμετείχα στο φοιτητικό κίνημα όταν σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη. «Ξέρουμε πολλούς ακτιβιστές από τη Θεσσαλονίκη. Πρέπει να είναι πολύ ριζοσπαστική πόλη». Το σκέφτομαι λίγο. «Νομίζω ότι τα κινήματα εκεί συνυπάρχουν με κάποιες πιο συντηρητικές δυνάμεις. Δεν ξέρω αν είναι ριζοσπαστική πόλη, αλλά σίγουρα είναι ζωντανή».
Στο μεταξύ έχουν αρχίσει να μαζεύουν τα πράγματα από τα κάγκελα και το πεζοδρόμιο της πρεσβείας. Βάζω ένα χεράκι. Τα μεταφέρουμε καμιά 50αριά μετρά πιο εκεί, σ’ ένα στενό στο πλαϊνό μέρος του κτηρίου. Εκεί υπάρχει ένα περίεργο installation από σκηνές, σχοινιά, κουτιά και κούτες. Μοιάζει με κρησφύγετο. «Μένει κάποιος εδώ;»
To λημέρι του Ciaron
«Αυτά είναι του Ciaron», μου λέει ο Άγγλος. «Είναι από την Αυστραλία, φίλος του Julian. Ζει εδώ τον τελευταίο καιρό. Έπρεπε να πάει στην Ιρλανδία αυτές τις μέρες, γι’ αυτό δεν ήταν σήμερα εδώ». Φαίνεται ενδιαφέρον τύπος ο Ciaron. Ρωτάω να μάθω κι άλλα.
«Είναι παλιός ακτιβιστής, πολύ γνωστός. Στον πόλεμο του κόλπου συμμετείχε στην δολιοφθορά ενός Β-52. Τώρα ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με τον Julian».
«Και τώρα τι θα γίνει?»
«Ανησυχούμε λίγο. Ο Julian έχει γίνει ο σκοπός της ζωής του. Σε περίπτωση που o Julian απελαθεί στις ΗΠΑ, σίγουρα θα τον ακολουθήσει εκεί».
Σκέφτεται λίγο.
«Θα ήταν ωραία μία ταινία, που θα λέει την ιστορία του Julian μέσα από τα μάτια του Ciaron».
Βρίσκω ένα σημαιάκι με τη φάτσα του Πάπα. Τί δουλειά έχει εδώ ο Ποντίφικας?
«Θα μπορούσε να κάνει πολλά. Στήσαμε ένα θεατρικό εδώ λίγες μέρες πριν. Ένας έκανε τον Πάπα, ένας τον Julian και ένας άλλος τον Trump. Ο Trump έλεγε ότι του αρέσουν τα Wikileaks. Όντως το είχε πει αυτό μερικά χρόνια πριν».
«Είναι φοβερό από που μπορεί να βγει χιούμορ», συνεχίζει, και το βλέμμα μου πέφτει σε κάτι φυλλάδια με γελoιογραφίες του Lattouf. Του λέω ότι ο Lattouf είναι δημοφιλής και στην Ελλάδα.
Σκίτσο του Lattouf, λάφυρο από εκείνη τη βραδιά. Εκτίθεται πάνω από το κρεβάτι μου
«Και ο Βαρουφάκης είναι πολύ καλός».
«Ο Γαβράς κάνει ταινία ένα από τα βιβλία του».
«Ποιο; Τον Παγκόσμιο Μινώταυρο;» ρωτάει ενθουσιασμένος.
«Όχι, το άλλο…»
«Η αρπαγή της Ευρώπης;»
«Όχι, το άλλο…»
Πόσα βιβλία έχει βγάλει ο Βαρουφάκης, σκέφτομαι. Τελικά έρχεται η επιφοίτηση.
«Το Ανίκητοι Ηττημένοι!»
«Α, αυτό δεν το έχω διαβάσει.»
Μεταφέρουμε και τα τελευταία πράγματα στο λημέρι του Ciaron.
«Κάποια μάλλον είναι σκουπίδια, αλλά καλύτερα να τα κρατήσουμε, δεν ξέρω τι θα χρειαστεί ο Ciaron». Προς έκπληξή μου, ξεκρεμάμε και το κεντρικό μπάνερ.
«Αν το αφήσουμε εδώ θα το ξηλώσουν?» τον ρωτάω.
«Ναι, όταν έρθει ο Ciaron θα το κρεμάσει πάλι».
Ετσι μαζέψαμε και τα τελευταία πράγματα μπροστά από την πρεσβεία του Ισημερινού την νύχτα που συνέλαβαν τον Julian Assange. Τα τελευταίο πράγμα που κουβάλησα ήταν κάτι ηλεκτρικά ρεσώ. Τα έβαλα μέσα στην σκηνή του Ciaron για να μη βραχούν.
«Ξέρεις, αν ήταν εδώ ο Ciaron δε θα τολμούσαν να τον τον πάρουν.»
Τα κεριά τρεμόπαιξαν, όχι από τον αέρα, αλλά επειδή τελείωναν οι μπαταρίες ΑΑΑ.
