Δεν χρειάζεται κάποιος να παράγει τέχνη, και πολύ περισσότερο να ζει από την τέχνη, για να ζει ως καλλιτέχνης. Αρκεί να ζει μία ζωή η οποία οδηγείται από την τέχνη. Αυτό σημαίνει να προαισθάνεται την έκσταση, και να πηγαίνει προς αυτή. Η έκσταση όμως δεν είναι πάντα εύκολη, ούτε ευχάριστη. Σημαίνει, πριν απ’ όλα, να αφήνεις μέρος της κυριαρχίας σου κατά μέρος, και να αφήνεσαι να σε κυριεύσει ο κόσμος. Έτσι, δεν μπορεί η καλλιτεχνική ζωή να είναι μία ζωή προσχεδιασμένη. Αφού όμως επιλέγει να ακολουθεί την τέχνη, δεν είναι ούτε μία ζωή τυχαία. Ο άνθρωπος που ακολουθεί την τέχνη βρίσκεται σε μία συνεχή ασταθή ισορροπία ανάμεσα σε αυτές τις δύο ροπές. Ζει, δηλαδή, μία ζωή ενεργή. Έχει, επομένως, και τη δυνατότητα να σταματήσει να ακολουθεί την τέχνη, και να μην ακολουθεί τίποτα γενικώς.
