Σε ένα πρόσφατο αγώνα της ομάδας μας, ο Αντετοκούμπο στην τελευταία φάση πέταξε την μπάλα στο ταμπλό της αντίπαλης ομάδας, εκείνη επέστρεψε σε αυτόν, και κάπως έτσι ο Γιάννης πήρε το μόνο rebound που του έλειπε για ένα triple double (όταν ένας παίχτης έχει διψήφιο νούμερο σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες, π.χ. σε πόντους, rebound και ασίστ). Σε δηλώσεις μετά τον αγώνα ο Γιάννης είπε ότι μάλλον το έκλεψε (βλ. link στο τέλος), και όντως τελικά το NBA μας το πήρε πίσω. Δεν πειράζει, εμείς δεν κοιτάμε την ατομική απόδοση, κοιτάμε μόνο την απόδοση του Γιάννη. Στόχος μας είναι και παραμένει το πρωτάθλημα.
Μία σκέψη έκανα μόνο, βλέποντας το βίντεο της επίμαχης φάσης (βλ. πάλι link στο τέλος): ο Γιάννης δεν έκλεψε τίποτα. Δεν παραβίασε κανένα κανονισμό. Πέταξε την μπάλα, και μετά την έπιασε. Δεν απαγορεύεται αυτό. Είναι μέσα στα όρια που επιτρέπουν οι κανονισμοί. Το triple double δεν το απένειμε ο Γιάννης στον εαυτό του, η στατιστική του το έδωσε – έστω και για λίγο. Αυτοί που βγάζουν τους κανόνες εξέτασαν τη φάση, και άλλαξαν την δική τους ετυμηγορία.
Αν κάτι έκανε ο Γιάννης είναι να δείξει, με τον πιο όμορφο και απλό τρόπο, μέσα από το παιχνίδι, τι σημαίνει να έχουμε νούμερα χωρίς νόημα, και ποσότητες χωρίς ποιότητες (και το αντίστροφο πρόβλημα είναι, αλλά θα περιμένω τα play-offs για να γράψω γι αυτό). Ο αθλητισμός ως παιχνίδι γίνεται από τη μία όλο και πιο συγκεκριμένος -και δίκαιος- με τεχνολογίες όπως το VAR και αισθητήρες να μετράνε και να αυτοματοποιούν τις διαιτητικές αποφάσεις και τις επιδόσεις των παιχτών. Την ίδια στιγμή, και με την αρωγή των ίδιων τεχνολογιών, οι αγώνες παίζονται ολοένα και περισσότερο στον χώρο του φανταστικού, με “προσδωκόμενα” γκολ, και στοιχηματικές αποδώσεις για κάθε πιθανό και απίθανο σενάριο. Κάθε μέλλον έχει μία τιμή, και έχει κι ένα κόστος. Όταν έρθει ένα άλλο μέλλον από αυτό στο οποίο έχουμε ποντάρει – αυτό μάλλον είναι το πιθανότερο σενάριο όλων – τότε συγκρίνουμε το παρόν που έχουμε με το ιδεατό μέλλον που δεν ήρθε – με μία φαντασίωση. Ακόμα κι όταν πιάνουμε το μέλλον όμως, είναι ένα μέλλον που έχει ήδη προεικονιστεί και κοστολογηθεί. Τόσο θα χαρούμε, όχι παραπάνω. Αυτό που πρέπει να αναρωτηθούμε και στις δύο περιπτώσεις – όπως κάνει ο Mark Fisher- είναι τί γίνεται όταν το μέλλον σταματάει να παράγει εκπλήξεις.
Ο Γιάννης δεν είναι κλέφτης, δεν είναι μάγκας, δεν είναι ο έτσι, ο μπήξε, ο δείξε και όλα αυτά που λέμε για όποιον νομίζει ότι ξεγελάει τους κανόνες – απλά για να έρθουν και να τον βρουν αργότερα με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Ο Γιάννης ούτε αγνόησε τους κανονισμούς, ούτε περιορίστικε από αυτούς, αλλά έπραξε με βαθιά κατανόηση των κανονισμών, έπραξε, δηλαδή, μαζί με τους κανονισμούς. Με αυτή του την πράξη ανέδειξε τα όρια που έχουν τα όρια – και κατά συνέπεια, το ενδεχόμενο μίας ζωής που υπάρχει μέσα στα όρια, και ταυτόχρονα ξεδιπλώνεται πέρα από την λογική που επιβάλουν αυτά.
Μέσα στο μετασχηματισμό του αθλητισμού και της ζωής, ο Γιάννης δεν έπαιξε στοίχημα. Απλά έπαιξε.
